گاهی اوقات به سبک نوشتن استاد شعبانعلی (مخصوصا در روزنوشته‌ها) غبطه می‌خورم. پیچیده‌ترین مفاهیم رو به زبان ساده و با مثال‌های ملموس توضیح می‌دن.

سبک نوشتن‌شون نه کاملا رسمیه که باهاش احساس غریبگی کنی. و نه اونقدر شکسته و محاوره‌ایه که خوندنش سخت و از فارسی معیار دور بشه.

البته واقعا هم این میوۀ تلاش‌هاشونه. امثال من که کم می‌نویسیم و کم می‌خونیم معلومه نمی‌تونیم با اون شیوایی و جذابیت بنویسیم.

دوست دارم بتونم ایشون رو حداقل در مطالعه و نوشتن الگو قرار بدم. کار سختیه اما حاصلش واقعا شیرینه.

اینکه تقریبا رسمی بنویسی ولی مخاطب اون رو در ذهنش کاملا خودمونی و ساده ببینه واقعا هنره.