این پست کوتاه رو می‌ذارم که گذاشته باشم. هدف و مفهومی پشتش نیست. این پست برای خودم (خودِ آینده‌ام) اینجا می‌مونه.
زندگیم خیلی وقته که تکراری شده. اگر کارهای مفید رو تکرار می‌کردم مهم نبود.
مشکل اینجاست که درگیر تکرارِ بی‌عملی و رخوت شدم.
دارم رو به جلو حرکت می‌کنم، با سرعت حلزون. که احتمالا اگه بخوابم بهتره تا این که با این سرعت حرکت کنم.
تلاش می‌کنم با خودم (خودِ تنبل و بازنده‌ام) مبارزه کنم. خودم رو مجبور کنم که بهتر از این باشم. قوی‌تر و عاقل‌تر از این باشم. تصمیمات بهتری بگیرم. اما این‌ها یه فراینده و نه یه کاری که انجامش بدی و تیک انجام شدن بخوره.
بیشتر شبیه یه ظرفیه که تو فقط می‌تونی محتویاتش رو زیاد کنی اما هیچوقت نمی‌تونی پُرش کنی.
منم دارم سعی می‌کنم کم‌کم توی ظرفِ موفقیت و شادی و رضایت، کار و تلاش و لحظات خوش و دید مثبت بریزم. هرچند می‌دونم که قرار نیست پر بشه. و معلوم نیست که اصلا این کارها نتیجه‌ای داشته باشه یا نه.
اما هنوز امید دارم که شاید بخشی از تلاشم برآیند مناسبی داشته باشه. و فکر می‌کنم، یه مقدار از هیچ مقدار بهتره.
